Mijn hostfamily

Even voorstellen...

Mijn huisgenoten: Clementine, 37 jaar, Katana, de zus van Clementine, 31 jaar, Ken, de zoon van een overleden zus, 23 jaar. En dan nog Maria, ze is hun nicht, zij is 35. Clementine en Katana komen uit een gezin van vijf zussen en drie broers. Een broer en een zus wonen in Amerika. Het is sinds vorige week even wat rustiger in huis omdat Ken vorige week vertrokken is om voor drie weken een workcamp van IVS te begeleiden als campleader.
Ze zijn van de Kamba volk, een van de 42 tribes die hier in Kenia leven. Ze hebben ook hun eigen taal, waar ik al helemaal niets van kan verstaan. Ze hebben samen vaak de grootste lol en kletsen elkaar de oren van het hoofd. Soms gaat het er zo luid aan toe dat het bij mij overkomt dat ze ruzie aan het maken zijn. Maar dan volgt al snel weer een lachsalvo...
Alledrie de dames zitten "in business". Wat ze precies doen, ik weet het niet, iets met schoenen en kleren. Wanneer en waar ze dat doen weet ik ook niet.
Ik ga ’s ochtends meestal als eerste de deur uit en als ik aan ’t eind van de dag terug kom dan is het vaak de zoete inval in huis. En altijd staat de televisie aan. Dat is een soort gezamenlijke hobby van bijna iedereen hier. Waar je ook komt, er is televisie en het geluid staat eigenlijk altijd op standje hard! Ook is er een levendige ruilmarkt in dvd’s. Ik heb al heel seizoen zes gezien van 24 en het 2e seizoen van Prison Break!

Het huis is een soort rijtjeshuis in Buruburu, een estate van Nairobi. Met de matatu is het een half uurtje van het centrum van Nairobi naar hier. Buruburu is verdeeld in fasen. Ik woon in phase 2, vlakbij het kantoortje van CIVS.
Het huis staat in een court, het heet ook Mimindu Court, met een toegangshek en een poortwachter. Ons huis heeft ook nog weer een ijzeren toegansdeur, zonder bel. Dus als ik thuis kom dan klop ik op de deur, dan duurt het even en dan hoor ik de voordeur open gaan en een vragend: "Nani?" Wie is daar? Dan wordt de grendel piepend opengeschoven en kan ik naar binnen.
Ik kom dan uit op het plaatsje, waar we ook de was doen en waar ze op een jiko de bonen en mais koken. Het huis heeft vier slaapkamers, een woonkamer, een badkamer en een toilet. Ik heb m’n eigen, grote slaapkamer. Die deel ik wel met de schoenenverzameling van Clementine, dat geeft een vertrouwd gevoel, al die schoenen, lijkt het net alsof ik thuis ben!
Iedere dag wordt er gekookt, niet op een vast moment, alhoewel ze voor mij een beetje aanhouden dat er om 20 uur eten klaar is. Afhankelijk of ze zelf al weer toe zijn aan wat eten, eten ze samen met mij, anders scheppen ze gewoon een uurtje (of twee) later op. We eten op de bank met het bord op schoot en de tv aan.
Ik heb deze week een paar avonden onder het eten meegekeken naar de soap Second Change. Lekker grappen maken over wie we eruit gaan stemmen!
Het eten is me, na alle waarschuwingen, tot nu toe heel erg meegevallen. Zelfs de mothokoi (traditioneel eten van Kamba people, een mix van erwtjes en mais maar dan is de mais wel gemalen in een soort vijzel) vind ik lekker. Gelukkig is er dan wel rijst bij en groenten in een soort tomatensausje want anders zou het wel wat saai zijn. Ben benieuwd wat ik vanavond weer te eten krijg!