Ontmoeting met de Samburu people

Ngilai, wat een prachtige plek! Om weer naar terug te gaan! Drie weken workcamp is niet genoeg!
Een maand geleden vertrokken we met 10 volunteers naar Ngilia, in Samburu District. De reis er naartoe was al een heel avontuur! Het tweede deel van de reis alleen maar dirt road, stof en oneindige vertes! Met Ngilai op een steenworp afstand, kregen we een bui op onze kop. Met als gevolg dat we bij de (nog net droge) rivier die ons nog scheidde van Ngilai verrast werden door aanstormend water! Rechtsomkeert gemaakt en terug naar Wamba waar we de nacht doorgebracht hebben.
De volgende ochtend konden we met de Saidia 4WD meerijden naar Ngilai, wel even proppen om 10 volunteers, hun bagage en nog de boodschappen op en in de wagen te krijgen! Een uurtje later kwamen we aan bij ons onderkomen voor de drie weken work camp. We waren te gast bij Saidia (Samburu Aid in Africa), een NGO die zich richt op het verbeteren van de leefomstandigheden van de mensen in Samburu District door het bieden van onderwijs, curatieve en preventieve medische zorg en het ondersteunen van community initiatieven (zie www.saidiakenya.org).
Ons onderkomen was de helft van een klein huisje met 2 ruimtes (een meisjes en een jongenskamer!) op het terrein van de dispensary, het locale gezondheidscentrum van Saidia, gelegen aan de rivier waar we iedere dag een bad hebben genomen!
De eerste zondag werd gebruikt om ons te installeren, de omgeving te verkennen (bezoek aan de tuin (shamba) van onze buren en het Early Childhood Development Centre) en kennis te maken met de twee locale volunteers, James en Jumali. James heeft voor Saidia gewerkt als peer educator en Jumali is de chairman van de BIG (Bengi Investment Group, de community bank).
We hebben daar zoveel beleefd, gezien, gevoeld dat ik haast niet weet waar te beginnen!
Voor mij was het weer nieuw leven inblazen van de community bank het grote doel. Zo zaten we, na een voorbereiding met Jumali, Diana en Rene, de volgende zaterdag bij de general meeting van de BIG. Onder een grote boom aan de andere kant van de rivier verzamelden zich de leden. Op z’n Afrikaans, startten we natuurlijk later dan afgesproken. Begonnen werd met een gebed. Daarna stelden we ons aan elkaar voor en ging Jumali verder met het doornemen van de notulen van de vorige BIG meeting in januari. Sinds de start in december 2006 was er niet veel gedaan en tijdens de meeting bleek dat de werking van de community bank nog niet echt duidelijk was en dat ze niet aan de potentiele leden uit konden leggen waarom ze member moeten worden. We hebben gevraagd hoe dat kon veranderen en ze wilden graag een training krijgen.
De dinsdag er op was het zover. Diana, Rene, Marie en ik hadden een training voorbereid voor de Board of Directors van de BIG. Met behulp van het handboek, flipovers en een door ons voorbereid toneelstukje over Nolkes (de Samburu naam van Marie), een Samburu vrouw die geld wil lenen om een bijenkorf te kopen zodat ze geld kan verdienen met het verkopen van honing, hebben we de principes van de BIG toegelicht. Het lastige vond ik dat het moeilijk te peilen is of de boodschap bij ze binnenkomt. Op de vragen “zijn er nog vragen”, “is het duidelijk”, “zijn er nog onderwerpen waarover je meer wilt weten” komt weinig reactie. Gelukkig waren James en Jumali enthousiaste vertalers en brachten ze de informatie met veel verve over en van hen kregen we ook wel terug dat de leden blij waren met de bijeenkomst en de kennis die we overbrachten. Een bijkomend (cultureel) probleem is dat de vrouwen erg ondergeschikt zijn aan de mannen en dat ze in een gemengde groep (ook al zijn ze in de meerderheid!) zich erg op de achtergrond houden en hun mond houden.

Andere activiteiten die we daar gedaan hebben zijn het helpen bij de mobiele kliniek, het maken van een trap van het Saidia terrein naar de rivier, het halen van water en zoeken van brandhout in een manyatta (groep hutjes van een grote familie bij elkaar met een omheining er omheen), helpen bij het ECD center, lesgeven op de school, het dagelijks schoonmaken van de dispensary, het vullen van de gullies, cultureel festival met de locals, waarbij iedere volunteer iets verteld heeft over z’n land, of bijvoorbeeld het volkslied gezongen heeft! en typisch eten gekookt heeft.

Het waren drie prachtige weken! De natuur is overweldigend, bergen, grote vlaktes met acacias met daartussen grazende kuddes koeien, geiten en schapen, onder het wakende oog van, de jonge morans (de generatie van jongens die besneden is, prachtig uitgedost en die een aantal jaren als groep samenleven voordat ze een meisje gaan zoeken en gaan trouwen.) De mensen zijn erg prachtig en aardig en werken hard om in hun levensonderhoud te voorzien. Het was heel leuk om na de eerste week herkend te worden en gegroet te worden, met je eigen naam! Bij het werken in de shamba hebben we allemaal namelijk allemaal een Samburu naam gekregen. Mijn naam is Naretisho, helper. Ik heb er genoten van de natuur, de mensen, de stilte, het mooie gezang, het dansen, van alles! De herinneringen zitten in m'n hart en gelukkig heb ik ook veel vast kunnen leggen op de gevoelige plaat.

Ik laat de foto’s daarom verder het verhaal vertellen!