Workshop bij SAIDIA

Vorige week ben ik met Omondi hals over kop vertrokken naar Nanyuki voor een gesprek over de evaluatie van een project van SAIDIA, een community based organisatie in het Samburu District. Ze bieden gezondheidsservice en onderwijs en ondersteunen community initiatieven. Het drie jarige project in loipis (traditionele manier van opvangen van kinderen door de grootmoeders als de ouders overdag aan t werk) met Early Childhood Development (ECD) centra loopt bijna af en moet geevalueerd worden. De output van deze evaluatie wordt dan weer gebruikt om een nieuw projectvoorstel in te dienen.

Het ECD programma biedt dagopvang voor kinderen onder vijf jaar. Hier kunnen ze spelen, krijgen ze te eten en leren ze traditionele liedjes en verhalen, kortom hier kunnen ze kind zijn. Daarbij wordt ook aandacht besteed aan de ouders, tienermoeders en andere community groepen; er worden trainingen gegeven over onder andere gezondheid, voeding, opvoeding en veilig vrijen .
In het nog te schrijven projectplan zal de nadruk liggen op het uitbreiden van dit concept naar de lower primary school. Nu is het zo dat de kinderen uit beeld raken als ze naar school gaan, als ze al naar school gaan. Of ze blijven tot hun 8ste jaar in de loipi, die daar niet voor bedoeld is.

Afgelopen dinsdagochtend in alle vroegte zijn we vertrokken uit Buruburu om zo vroeg mogelijk in Nyahururu te zijn om daar een matatu te nemen naar Maralal om daar dezelfde dag nog aan te komen. Maralal ligt hemelsbreed nog geen 250 km van Nairobi maar vanaf Rumuruti verlaat je het asfalt en stuiter je zo’n vier uur (als je geluk hebt!) over een dirt road (de enige weg vanuit het zuiden) voordat je in de oase Maralal aankomt

Op mij komt Maralal over al een dorpje in een Western, stoffig en warm, een hoofdstraat waar het gebeurt en mensen die elkaar tegen komen en alle tijd nemen om het leven en de laatste nieuwtjes te bespreken. Tussen de normaal geklede mensen ook veel Samburu in hun traditionele kleding van rode shuka, kettingen, armbanden, een kleurige hoofdtooi en oker in hun haar.
Wij kwamen rond 4 uur aan en na het inchecken in ons hotel, jaja wat een verwennerij, met een warme douche, konden we uitdeuken met een biertje.

De drie daagse workshop hebben we gegeven in het kantoor van Saidia. In de workshop hebben we acht mensen, deels leraren, deels studenten verteld wat de evaluatie in houdt, wat het doel van de evaluatie is en hoe de evaluatie tool door hen in het veld toegepast moet worden. Ieder van hen gaat naar een ECD center, inderdaad, er zijn er 8, om daar de caregivers, de ouders, de schoolmeesters, de dorpsoudsten en de leden van communitygroups (tienermoeders, morans, advocacy groups) te interviewen. Om alvast te oefenen met interviewen zijn sessies georganiseerd met SAIDIA staff, de District ECD Programme Officer van DICECE (District Centre for Early Childhood Education) een overheidsorgaan en CCF (Christian Children Fund).

Met de jeep van SAIDIA zijn we naar een loipi gereden waar CCF een ECD center heeft om een kijkje te nemen en met de caregiver en een juf te praten. Ze vertelden al dat we in de ochtend moesten gaan omdat het schoolvakantie is en er alleen in de ochtend een caregiver is. Na een ruige rit en een detour (door de regen konden we niet de gewone route volgen) kwamen we bij een verlaten loipi aan. Gelukkig konden wel de 2 koks, de juf, de caregiver en een dorpsoudste gevonden worden zodat we toch nog in gesprek konden gaan. Ze vertelden dat de ouders hun kinderen niet meer naar de loipi brachten omdat er geen voedsel was...

Vandaag beginnen de interviews in de loipis waar de ECD centers van SAIDIA zijn. Vijf dagen hebben ze daar de tijd voor en op vrijdag reizen ze weer terug naar Maralal waar we zaterdag en zondag de data verzamelen en de analyse gaan doen. Voor mij is het erg interessant en boeiend om in dit proces mee te draaien, te praten met al deze mensen en zoveel te zien en mee te mogen denken met hoe we de ECD centers op termijn onafhankelijk van fondsen kunnen laten draaien.

Gister zijn we weer aangekomen in Nairobi. Een barre tocht was het! De regen die we vrijdagavond hadden voorspelden al weinig goeds! Om 2 uur ’s nachts opgestaan om paraat te zijn voor de hotel pick up. Van de guard kregen we te horen dat ze al langsgekomen waren en dat hij ons zou roepen als ze ons daadwerkelijk op zouden komen pikken. Terug maar weer naar onze kamer, eerst gelezen toen toch maar op bed gaan liggen om een beetje te slapen. Uiteindelijk om even over 4 het bericht dat we opgepikt gaan worden. De matatu was al aardig gevuld en wij konden alleen nog op de achterbank zitten. Onze hoofden kwamen nu al, op een haartje na, tegen het dak! Een helm zou hier een aardige geste zijn!
Na vijf rondje scheuren door Maralal, waarbij we een aantal mensen dropten (zodat we door konden schuiven naar de 2e rij. Nu wel ruimte voor ons hoofd maar de knieen klem tegen de stoel voor ons.) maar ook tevergeefs bij hotels stonden om beloofde reizigers op te pikken, vertrokken we eindelijk het donker in. Af en toe een huppende haas of een bok in de lichten van de matatu en steeds de silhouetten van de acacia’s.
Het eerste stuk in 't donker ging nog goed, dat was nog niet zo nat. In de vroege ochtend kregen we de eerste tegenslagen, vast in de zware blubber! Iedereen de matatu uit, mannen duwen, chauffeur gassen en ja hoor, we komen weer los. Onderweg veel vrachtwagens die geen andere optie hebben dan te wachten tot 't wat opgedroogd is om weer grip te krijgen. Gelukkig zitten wij in een kleine, lichte matatu en raken we maar een paar keer in een slip waar we weer met wat mankracht uit konden komen! Tot overmaat van ramp werd bij een stop de schuifdeur, die in Maralal al haperingen vertoonde, helemaal van 't busje geschoven! Uiteindelijk komen we na zes uur aan in Nyahururu.

Er staan me dus nog twee van deze ritjes te wachten volgende week! Ik kijk er naar uit!